ရွှေလမှာယုန်ဝပ်လို့ ဆန်ဖွတ်သည့်အဘိုးအို။ ၂၁ ရာစုအတွင်း နိုင်ငံသစ်များ ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ နိုင်ငံတနိုင်ငံအတွင်းတွင်မှ ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့်ရဒေသများ ပေါ်ပေါက်လာသည်။ တချို့သော နိုင်ငံတွင်မူ ကျွန်းစုတစုကို နိုင်ငံအဖြစ် ခွဲထွက်ခွင့်တောင်းဆိုပြီး နိုင်ငံသစ် တည်ထောင်လာကြသည်။ ကိုလိုနီခေတ်အလွန် မာစ်၊ မာစ်-လီနင်၊ ဖက်ဆစ်၊ ကွန်မြူနစ်နှင့် ဒီမိုကရေစီဝါဒများ အလွန်တွင် ပေါ်ပေါက်လာသော နိုင်ငံသစ်များနှင့်အတူ ပြဿနာအသစ်များလည်း တပါတည်း လိုက်ပါလာသည်။ ထိုအရာကား ဘာသာရေးပြဿနာဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာပေါ်ရှိနိုင်ငံများကို လေးနိုင်ငံသာ ရှိသည်ဟု တွက်ချက်ပါက သုံးနိုင်ငံသည် ဘာသာရေးပဋိပက္ခနှင့် ရင်ဆိုင်နေရသည်။ ၂၀၂၂ ခုနှစ်အတွင်း နိုင်ငံအလိုက် မှတ်တမ်းများအရ ဘာသာရေးနှင့် ပတ်သက်သော ပဋိပက္ခများ ၂၁၂ ခုဖြစ်ခဲ့သည်။ ၁၉၇၈ ခုနှစ် ဩဂုတ်လတွင် စီအိုင်အေမှ ဘာသာရေးကို ယုံကြည်သည့် စွမ်းအားဖြင့် ဘယ်သောအခါမှ ပဋိပက္ခများဖြစ်စေနိုင် လိမ့်မည်မဟုတ်ဟု ယုံယုံကြည်ကြည် ပြောဖူးပါသည်။ ၁၉၇၈ ခုနှစ် အီရန်တွင် Enqelāb-e Eslāmī ဟုခေါ်သော အစ္စလာမ္မစ်တော်လှန်ရေးတရပ် ပေါ်ပေါက်ခဲ့သည်။ ဘုရင့်စနစ်ကို ဖြုတ်ချပြီး သမ္မတနိုင်ငံ ထူထောင်နိုင်ခဲ့သည်။ ဘာသာရေးခေါင်းဆောင်များ၊ သူဌေးသူကြွယ်များနှင့် ပညာတတ်များတစုတစည်းတည်း ဖြစ်သွားသည်။ ဆိုဗီယက်၊ ဥရောပနှင့် အမေရိကတို့၏ ဝင်ရောက်စွက်ဖက်မှုကို လုံးဝတားဆီးနိုင်ခဲ့ကြသည်။ ရှားဘုရင်နှင့်တကွ ဥရောပအုပ်စုနိုင်ငံများနှင့် ဒီမိုကရေစီအရေး စောင့်ကြည့်လေ့လာသူ ပညာရှင်များက အီရန်နိုင်ငံ၏ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေး လုပ်ငန်းစဉ်များသည် ဘာသာရေးယုံကြည်မှုကို အခြေပြုခဲ့သည်။ ဤယုံကြည်မှုမျိုးသည် ရေရှည်တွင် အခြားနိုင်ငံများကို ခြိမ်းခြောက်လာနိုင်သည်ဟု သုံးသပ်ခဲ့ကြသည်။ ထိုသုံးသပ်မှုအပေါ် စီအိုင်အေက ဘာသာရေးကို အားကိုးစရာ ယုံကြည်စရာအဖြစ် ထည့်ပင်မတွက်ဘဲ
