သင်တန်းပေးတဲ့အခါ ရှေ့က သင်ပေးသူဟာ ဆရာ မဖြစ်ရပါဘူး။ မြန်မာနိုင်ငံက သိတဲ့ ဆရာဆိုတာမျိုးက သူသိ သူတတ်ဖြစ်လွန်းအားကြီးတယ်။ အသိ အတတ်ပညာအားလုံးက ဆရာ့ဆီကလာတာချည်း ဖြစ်အောင် ရှေ့ကနေ ကရားရေလွတ်ပြောတယ်။ တပည့်တွေကို အခွံချည်းသက်သက်ထားလေ့ရှိတယ်။ ပြောသေးတယ်။ အဖြူထည်ကို ဆေးမဆိုးမိစေနဲ့ဆိုပြီး သူရို့ပဲ ခုနှစ်ရောင်ခြယ်တယ်။ ပြီးတော့ ဆရာ့ဂုဏ်ဆိုပြီး ဖြစ်တော့တာပဲ။ သည်တော့ သင်တန်းပေးတဲ့အခါ သင်တန်းသားတွေကို ပံ့ပိုးပေးရုံပဲ လုပ်သင့်တယ်။ တစ်ခုခုသင်တော့မယ်ဆိုတာနဲ့ ကိုယ်သင်မယ့်အရာကို သင်တန်းသားများ စဉ်းစားအောင် တီထွင်ကြံဆအောင် ဘယ်လိုနည်းနဲ့ သင်မလဲလို့ ကိုယ်က အရင် စစဉ်းစားရတာပါပဲ။ သင်သမျှသည် သင်တန်းသားများ တီထွင်ကြံဆတတ်အောင် ဖြစ်နေရမယ်။ တီထွင်ကြံဆတတ်အောင် ဘယ်လိုသင်မလဲ။ ဦးနှောက်ကို နှစ်ခန်းတွဲသုံးခြင်းပါပဲ။ ညာဘက်ခြမ်းကချည်း မှတ်ခိုင်းနေရင် မှတ်မိဖို့မလွယ်သလို ဘယ်ဘက်ကချည်း ခံစားခိုင်းနေရင်လည်း စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဒဏ်ချက်တွေ ဇွတ်သွင်းနေတာနဲ့တူတယ်။ အထူးသဖြင့် ဘယ်ဘက်ချည်း အသင်လွန်ရင် အကြောက်တရားပဲ ဖြစ်လာတာမျိုးများတယ်။ ညာဘက်ချည်းဆိုရင် လက်တွေ့မှာ ဝေဝါးတယ်။ တစ်ခုခုဆို ပုံသေမှတ်လိုက်တတ်တယ်။ ဘဝက ပုံစံခွက်မဟုတ်ဘူး။ ဒီတော့ သင်တန်းပေးရင် သို့မဟုတ် သင်တန်းပေးခါနီးရင် သင်တန်းသားရဲ့ ဦးနှောက်နှစ်ခြမ်းဆီရောက်အောင် ဘယ်လိုစာသင်နည်းနဲ့ သင်မလဲဆိုတာ အရင်စစဉ်းစားရမှာပဲ။ နောက်တစ်ခုက စိတ်ကြည်လင်ခြင်းပါ။ စဉ်းစားကြံစည်အောင်ကတော့ စိတ်က ကြည်လင်နေရမယ်။ စိတ်ကြည်လင်ဖို့ တရားထိုင်တာမျိုး စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ လုံခြုံတဲ့နေရာမှာ သင်တာမျိုးလုပ်သင့်ပါတယ်။ ပြီးတော့ အဟန့်အတားများကို စွန့်လွတ်ခြင်းဖြစ်ပါတယ်။ သင်တန်းပံ့ပိုးသူက သည်နေရာမှာ ပိုင်ရပါမယ်။ တစ်ခုခု ဟန့်တားနေတဲ့ အတွေးမျို အဖြစ်အပျက်မျိုး မရှိစေရပါဘူး။ အဲဒီအတွက်
