“မင်းတို့ ပရဟိတ လုပ်နေတယ်။ အများအကျိုး လုပ်နေတယ် ဆိုပြီးတော့ သွေးနားထင်တွေ သိပ်ရောက်မနေကြနဲ့၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သိပ်အထင်ကြီး မနေကြနဲ့၊ မင်းတို့ဘက်က ဘယ်သူမှ ပါလာမှာ မဟုတ်ဘူး။ မင်းတို့ကို ဘယ်သူမှလည်း အားပေးမှာ မဟုတ်ဘူး၊ အဲဒီအပြင် နှောက်ယှက်ကြဦးမယ်၊ ရန်ရှာကြပါလိမ့် ဦး မယ်၊ အဲဒါတွေကို သိထား” ဆိုတဲ့ နောင်တောင်းဆရာတော်ရဲ့ စကားကို သတိရမိပါတယ်။
အမုန်းအကြောင်းရေးမယ်လို့ စဉ်းစားတော့ စာရေးဆရာမ ဂျူးရဲ့ အမုန်းကြောင့် ဖြစ်သော စစ်ပွဲများ ဆိုတဲ့ စာအုပ်ကို သွားသတိရတယ်။ အဲ့ထဲမှာ ကြောက်လို့၊ အော့နှလုံးနာလို့၊ အာဏာရှိ အာဏာမဲ့လို့၊ ချစ်မိလု့ိ၊ ကိုယ်ထဲက နှိုးဆော်လို့၊ ဖိနှိပ်ခံရလို့ စသဖြင့် စာရေးဆရာမက အမုန်းရဲ့ အရင်းခံတွေကို စစ်ချကြည့်သွားတယ်။ သူကတော့ ကမ္ဘာချီတာပေါ့လေ။ ဘာကြောင့် တစ်နိုင်ငံနှင့် တစ်နိုင်ငံ စစ်ဖြစ်ကြရသလဲပေါ့။
တနေ့ တနေ့ ကျွန်တော်တို့ အလျားတစ်လံ အနံတစ်ထွာရှိတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ထဲက မမြင်ဖူးတဲ့ စိတ်တွေနဲ့ မုန်းချင်တဲ့လူကို မုန်းပစ်တယ်။ ချစ်ချင်တဲ့လူကို ချစ်ပစ်တယ်။ ချီးမွှမ်းချင်တဲ့လူကို ချီးမွှမ်းပစ်တယ်။ ကဲ့ရဲ့ချင်တဲ့လူကို ကဲ့ရဲ့ပစ်တယ်။ စိတ်ပစ်ချရာမှာ ကိုယ့်ဘဝကို ပစ်ထားတယ်။ ကိုယ့်ဝါသနာအရ ဆိုပြီး တချို့အလုပ်ကို လုပ်ကြတယ်။ တချို့အလုပ်ကို မလုပ်ကြဘူး။ ကိုယ့်စိတ်အလိုကိုလိုက်ပြီး တွန်းထုတ်ပစ်ချင်တဲ့အရာကို တွန်းထုတ်ပစ်တယ်။ ဆွဲဆုပ်ယူထားချင်တဲ့ အရာကို
ဘုရားရှင် ဆယ်ဝါမြောက်ဝါကို ပလလဲတောထဲမှာ ဘာကြောင့် ဝါဆိုတယ်ဆိုတာ အားလုံးသိပြီးသားပဲ ထားလိုက်ပါတော့။ အဲဒီအချိန်မှာ ပါလိလေယျကဆင်ကြီးဟာ သူ့ဆင်အုပ်နဲ့ နေရတာကို ညဉ်းငွေ့လာပြီး တစ်ကောင်တည်း ထွက်လာခဲ့တယ်။ သူ့စိတ်တွေ အရမ်းပူလောင်နေချိန် တစ်နေရာအရောက် အင်ကြင်းပင်ရင်းမှာ ထိုင်နေတော်မူတဲ့ ဘုရားရှင်ကိုလည်းတွေ့ရော ရေအိုးပေါင်းတစ်ထောင်နဲ့ အလောင်းခံလိုက်ရသလို အေးချမ်းသွားတယ်။ ဘုရားရှင်နေဖို့ ဘဒ္ဒသာလအင်ကြင်းပင်ကြီး အောက်မှာ သစ်ခက်နဲ့ အမှိုက်ရှင်းတယ်။ သောက်ရေရဖို့ လုပ်တယ်။
ငါ တဲ့။ တစ်လုံးတည်း။ ငါ့လို တော်တတ် မြင့်မြတ်ပုဂ္ဂိုလ်က .. ငါ့လို ဂုဏ်သိက္ခာရှိတဲ့သူက ငါ့လို ပရဟိတအကျိုး ရွက်သယ်ပိုးနေသူက သူ့လိုပုဂ္ဂိုလ်မျိုးကို ဘာလို့ တောင်းပန်ရမလဲ။ မတောင်းပန်နိုင်ဘူး။ လုံးဝမတောင်းပန်နိုင်ဘူး။ အဲဒီလိုနဲ့ ပြီးရင်လည်း ပြီးသွားမယ့် ကိစ္စကို မတောင်းပန်နိုင်လောက်အောင် “ငါ” ဆိုတဲ့ တရားက လူတွေကို လှုပ်မရအောင် ချုပ်ကိုင်ထားတတ်တယ်။ တရားတွေကို သိတဲ့
ကာမေသုမိစ္ဆာစာရအကြောင်း မပြောခင် ကာမသေုမိစ္ဆာစာရထဲ ထည့်ထားခြင်းခံရတဲ့ သူရာမေရယအကြောင်း ပြောချင်ပါတယ်။ တစ်ခါတော့ ရပ်ကွက်ထဲမှာ လူတစ်ယောက်ကို ဒီလိုခေါ်သတဲ့။ “ဘုန်းကြီးသရဲ” လို့။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူက သူ့ကိုယ်သူ သောတာပန်လို့လည်း ပြောသေး အရက်လည်းသောက်သေးတယ်တဲ့။ သောတာပန်ဆိုပြီး ဘာလုပ်လို့ အရက်သောက်လဲမေးတော့ ဒုစရိုက်ဆယ်ပါးထဲမှာ သူရာမေရယမှ မပါတာလို့ ဆိုသကိုး။ ဒါနဲ့ ပြောမရလို့ ပညတ်တော်ကို လက်တလုံးခြားလုပ်လို့ သူ့ကို