Category: Blog

နတ္ထိမှာ ဘာမှမရှိပါဘူး။ အဲသလိုပဲ ရယ်စရာလည်းမရှိပါဘူး။ ဟုတ်ပါတယ်။ မရှိခြင်းမှာ ရယ်စရာလည်း မရှိပါဘူး။ မရှိခြင်းကို ရယ်တာဟာ လှောင်တာသာဖြစ်ပါတယ်။ နတ္တိဆိုတာ တကယ်မရှိတာ။ ရယ်စရာမရှိဘူး ဆိုတာနဲ့ ငိုစရာများ ရှိနေမလားလို့ တွေးမိမှာစိုးလို့။ ဟုတ်ကဲ့။ နတ္ထိပါ။ မရှိပါဘူး။ ဘာမှ မရှိပါဘူး။ မနက်ခင်းတခုမှာ သင်အိပ်ယာထဲကနေ နိုးလာတယ်။ မနက်အိပ်ယာထပြီးနောက် သွားတိုက်တံကို ယူလိုက်ပေမယ့် သွားတိုက်ဆေးမရှိတာကို သတိထားမိသွားတယ်။ သွားတိုက်ဆေး မရှိတာကလည်း ရက်နည်းနည်းတော့ ကြာနေပြီဆိုရင် သင်မရယ်နိုင်ပါဘူး။ ရေချိုးဖို့လုပ်ပြန်တော့ ဆပ်ပြာကုန်နေတာလည်း ကြာပြီ။ ရှိတာနဲ့ ရေချိုးပြီးလို့ ထွက်လာတော့ အပြင်မှာ တခုခုသွားစားဖို့ စဉ်းစားမိတယ်။ အဝတ်လဲပြီးတဲ့အခါ ရေမွှေးမရှိဘူး။ ချွေးနံ့ပျောက်စေတဲ့ ဒီရိုးဒရန့်မရှိဘူး။ ဒါနဲ့ ခေါင်းအုံးဘေးက ပိုက်ဆံအိတ်ကို ယူလိုက်တယ်။ ပိုက်ဆံအိတ်က အရမ်းပါးနေပြီ။ ဘဏ်ကဒ်တွေကို ကြည့်လိုက်တော့ အလုပ်မရှိတော့ကတည်းက ကဒ်ထဲပိုက်ဆံ မသွင်းနိုင်တော့ဘူး။ ဧည့်ခန်းစားပွဲပေါ်မှာ ဖိတ်စာတစောင်ကို ထပ်တွေ့လိုက်ရတယ်။ ဖိတ်စာက မင်္ဂလာဆောင် ဖိတ်စာ။ အရင်းနှီးဆုံး သူငယ်ချင်းရဲ့ မင်္ဂလာဆောင်ဖိတ်စာ။ မင်္ဂလာပွဲဆိုတာက လူတယောက်မှာ တခါသာလုပ်လေ့လုပ်ထရှိတဲ့ပွဲမို့ သွားမှဖြစ်မယ်။ အဝတ်ဗီရိုကို ဖွင့်လိုက်တယ်။ အဝတ်အစားအသစ် မရှိဘူး။ ခါးပတ်တောင် အဟောင်းကို သုံးနေတာ အရမ်းကြာနေပြီ။ လက်ပတ်နာရီကလည်း ပြန်မရွေးဖြစ်လို့ ဘောက်ချာစာရွက်တောင် ဘယ်ထားမိမှန်း မသိဘူး။ ထပ်စဉ်းစားကြည့်လိုက်တော့ ဖိနပ်အသစ်လည်း မရှိဘူး။ တခါခါ အပြေးလေ့ကျင့်ဖို့ ဝယ်ထားမိတဲ့ ဖိနပ်ကိုတောင် အပြင်သွားရင်း စီးနေရတယ်။ အိုး ယုတ္တိမတန်လိုက်တာ။ ဒါ ပရမ်းပတာပဲလို့ တွေးမိသေးလား။

ပုံကိုကြည့်ပါ။ အဲဒီ ကော်ဖီသီးက မှည့်နေပြီ။ ဒါပေမယ့် …။ “ဒါပေမယ့်” ဆိုတာကို ကျွန်တော်က ဒါပေတဲ့လို့ ရေးချင်တာ။ ဒါပေမယ့် မရေးရဲဘူး။ မရေးရဲတာက သူများကြောင့် မဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့်ကြောင့်။ ဒါပေတဲ့ လို့သုံးတဲ့ စာရေးသူကြီးတွေက နည်းတယ်။ ကျွန်တော်က စိုးရိမ်တကြီး ဒီကောင် ဒီလူ့စာတွေ လွှမ်းမိုးခံရပါသော်ကော ဆိုတာမျိုး ပြောကြမှာ ကြောက်တာ။ ကြောက်စိတ်ဆိုတာ အရာအားလုံးကို ပိတ်ဆို့ပစ်တာပဲ။ အရာမဟုတ်တာကို အရေးလုပ်ပေးရတယ်။ တခါခါ ရေးရင်း ဒါပေတဲ့လို့ ထည့်ထည့်ချင် လာပြန်တယ်။ ထည့်လိုက်တယ်။ ပြန်ဖျက်တယ်။ ဘာဖြစ်သေးလဲ စိတ်ဝင်လာပြီး ဒါပေ ပြန် တဲ့ လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အားလုံး သုံးနေကြတဲ့ မယ့် ကိုထည့်တာပဲ ကောင်းပါတယ် ဖြစ်ပြန်တယ်။ ဘယ်သူမှ မပြောဘဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ပြောတဲ့ စကားက တော်တော်ဆိုးတယ်။ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်က မရှင်းလင်းဘူးဆိုရင် အကုန် ယောင်ဝါးဝါးဖြစ်ကုန်တာပဲ။ သူများစကားနားယောင်တာ ဘာအကျိုးမှလည်း မရှိဘူး။ ဒါပေမယ့် ဒီမှာတော့ ဒါပေမယ့်ပဲ ဒါပေမယ့်တော့မယ်။ ဟုတ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ခူးလို့ရပြီလား။ ကော်ဖီသီးမှည့်နေပြီ။ ဒါပေမယ့် ခူးလို့ရပြီလား။ နည်းနည်း ဆက်ထားရဦးမှာလား။ နည်းနည်းဆိုတာ ဘယ်နှစ်ရက်လဲ။ နှစ်ရက်လား။ နှစ်ပတ်လား။ ဒါမှမဟုတ် နည်းနည်းလွန်နေပြီလား။ လွန်သွားပြီဆိုရင် ဘယ်နှစ်ရက်လဲ။ တရက်လား။ နှစ်ရက်လား။ ကဲ ခူးတဲ့ ကိစ္စခဏနားပြီး ကော်ဖီသီးကို ကြည့်လိုက်ပါဦး။ ဒီကော်ဖီက ဘာအမျိုးအစားလဲ။ ကိုင်းကို ဆက်ကြည့်။ သီးနေတဲ့ ပုံက

ဖာမီဝိရောဓိကိုရေးပြီး ယူကျူ့မှာ အဲဒီဝိရောဓိကို သွားတွေ့တာပဲ။ ဖတ်တဲ့သူ ဝိယောဓိလို့ဖတ်နေလို့ နားတော့ မထောင်ခဲ့ဘူး။ မြန်မာစာမှာ ရကောက်နှင့် ယပက်လက် အသံက တူနေတာကိုး။ မြန်မာစာက ဗြဟ္မီအက္ခရာကို မှီငြမ်းခဲ့တာဆိုတော့ ရှိတဲ့အတိုင်း လိုက်ကူးခဲ့ကြပုံပဲ။ ထွင်လည်း မထွင်တတ်တော့ အရှိအတိုင်းပဲ ကူးရတာပေါ့လေ။ ၄၀ ကျော်ရော။ ပိုကုန်ရော။ ဒါနဲ့ အပိုအက္ခရာကို အလကားမဖြစ်အောင် ကြံရတာပေါ့။ ပါသက်တွေ ပေါသက်တွေလုပ်ရတာပေါ့။ ဒါတောင် အသံတွေအကုန် မရေးပြနိုင်သေးဘူး။ ပြီးတော့ သတ်ပုံစည်းကမ်းတွေ ထုတ်ကြပေါ့။ နောင်လာနောက်သားတွေလည်း အဲဒဏ်ခံကြရတာပေါ့။ ဗြဟ္မီကနေ ပျူပြီးရင် မွန်နဲ့ မြန်မာက ဆက်ကူးခဲ့တာပဲ။ အနောက်ကစာတွေ သွားကူးရင် ၂၆ ပတ်ချာလည်ပဲ။ ရုရှားတောင်မှ ၃၃ ပဲရှိတာ။ နီးရာကူးကြတာပေါ့လေ။ ကမ္ဘာပေါ်မှာ စာ၊ စကား၊ ယဉ်ကျေးမှု၊ တူရိယာ၊ အဝတ်အစားအားလုံးဟာ ပုံတူကူးခဲ့ကြတာချည်းပါပဲ။ ဟိုးအစကို ပြောရရင်တော့ အာဖရိက။ ဒါပေမယ့် ဂရိယဉ်ကျေးမှု ရှိနေချိန်မှာ အာရှမှာ မွန်ဂို၊ ခမာ၊ အိန္ဒိယ လူမျိုးလည်း ရှိနေပြီ။ လက်ရှိအာရှမှာတော့ သူတို့ဆီကနေ ပုံတူကူးခဲ့တာတွေချည်းပဲ။ အဲဒီကနေ အဆင့်ဆင့်ကို အထပ်ထပ်မြှင့်ပြီး ကိုယ့်စာ၊ ကိုယ့်စကား၊ ကိုယ့်ယဉ်ကျေးမှု၊ ကိုယ့်တူရိယာ၊ ကိုယ့်အဝတ်အစားလို့ အတည်တကျ သတ်မှတ်ပြီးနောက် စည်းကမ်းကာလနားတွေ ထုတ်ခဲ့ကြတယ်။ အစကတော့ လူမျိုးစုတွေက ဒီအတိုင်းပဲ။ အဝတ်အစားရှိတယ်။ စကားရှိတယ်။ လူမျိုးလို့လည်း ရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် သတ်မှတ်ထားတာက ပုံသေစည်းနဲ့ ကမ်းနဲ့ မဟုတ်ဘူး။ အိုင်ဒင်တတီလို့ခေါ်ကြတဲ့ ဖြစ်တည်မှုကြီးတရပ်အနေနဲ့

ကျွန်တော် ဤဖာမီဝိရောဓိ ဆိုသော စကားလုံးကို အတော်ပင် ကြိုက်သွားမိ၏။ ကြာခဲ့ပြီဖြစ်သော်လည်း ကျွန်တော်မှတ်မိနေဆဲ အကြောင်းတခုကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ လူတယောက်က “မြန်မာနိုင်ငံတွင် မည်ကဲ့သို့သော ပဋိပက္ခများပင် ရှိနေစေဦးတော့၊ အကောင်းမြင်စိတ်ဖြင့် မြန်မာ့လူမှုရေးနှင့် စီးပွားရေး တိုးတက်စေရန်အတွက် နိုင်ငံတကာမှ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်များအနေဖြင့် ရင်းနှီးမြုပ်နှံမှုအသစ်များ ပြုလုပ်သင့်ကြောင်း၊ လက်ရှိ ရင်းနှီးမြုပ်နှံထားသည့် စီမံကိန်းများကိုလည်း ထပ်မံတိုးချဲ့သင့်ကြောင်း၊ ထပ်မံ ပေါ်ပေါက်လာမည့် မူဝါဒအသစ်များနှင့် အလိုက်သင့်အလျားသင့် ဆောင်ရွက်နိုင်ကြောင်း” စာတစောင်ကို ဖတ်လိုက်ရခြင်းကြောင့် ဖြစ်သည်။ ထိုသူပြောချိန်က အာဏာသိမ်းပြီး တစ်နှစ်ပြည့်ပြီးသော အချိန်တွင် ဖြစ်ပါသည်။ သိပ်မထူးခြားပါပဲနဲ့ဟု ပြောချင်စရာကလေးတော့ ရှိသည်ပေါ့။ သို့သော်လည်း ထိုစကားကို ပြောခဲ့သူသည် တချိန်က ကျွန်တော်နေခဲ့သည့်ကျောင်းသို့လာ၍ ကျွန်တော့်သင်တန်းသားများကို ဒီမိုကရေစီ အကြောင်းကို အာဘောင်အာရင်းသန်သန်နှင့် ဝင်ဟောပြောခဲ့သူ တဦးဖြစ်ပါသည်။ မြန်မာတဦးဖြစ်ပါသည်။ မြန်မာနိုင်ငံတွင် နေပုံမရ။ ထိုစကားကိုလည်း ထိုသူက အင်္ဂလိပ်လို ပြောခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ဒီမိုကရေစီဆိုသော စကားလုံးများကို သုံးကြသည့် အဖွဲ့အစည်းတခုမှဟု ယူဆရသည့် ထိုသူကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်တော် ရုပ်ရှင်ကြည့်သူ တဦးဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ထိုသူ၏ အပြုအမူကို ရယ်မောမိရင်း ကြည့်ဖူးခဲ့သည့် ရုပ်ရှင်တခုက အသိစိတ်ထဲ အတင်းအဓမ္မတိုးဝင်လာခဲ့သည်။ ဇာတ်ကားကို ကျောင်းသားထုများ ဆန္ဒပြနေသည့် ဇာတ်ကွက်ဖြင့် စထားသည်။ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သော ကျောင်းသားကိုလည်း ဦးစားပေးပြီး ပြပေးသည်။ မကြာမီ ထိုဆန္ဒပြကျောင်းသားထုကြီးက အနှိမ်နင်းခံရလေသည်။ သို့သော်လည်း ခေါင်းဆောင်ကျောင်းသားက ရသည့်အခွင့်အရေးကို အသုံးချကာ ထပ်မံ၍ ဆန္ဒပြသည်။ အနှိမ်နင်းခံရပြန်သည်။ ခေါင်းဆောင်ကျောင်းသားသည်

တနေ့တွင် အဝိုင်းလိုက် ခြင်ထောင်တလုံး ဝယ်မိသည်။ ညအိပ်ခါနီး ထိုခြင်ထောင်ကို ထောင်တုန်းက ဘာမှ မခက်သလို ဖြစ်နေသည်။ မနက် ထိုခြင်ထောင်ကို ခေါက်ဖို့ လုပ်တော့မှ လှည့်လိုက်တိုင်း ကျိုးတော့မည့်အသွင်တွင် ရှိနေသည်။ မည်သို့ပင် လှည့်လှည့် မရ။ ကျွန်တော့်၏ အလုပ်သစ်တခုအပေါ် မတိမကျ ဆုံးဖြတ်ချက်ချတတ်သော အကျင့်ကြောင့် ဖြစ်မည်ဟု ပြန်တွေးသည်။ ကျွန်တော်သည် မလုပ်ဖူးသော အလုပ်သစ်တိုင်း ဘယ်တော့မှ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ မဆုံးဖြတ်နိုင်။ ပြတ်ပြတ်သားသား မရှိ။ အလုပ်သစ်အပေါ် ရဲဝံ့ပြတ်သားရန် စာတွေထဲ လိုက်ရှာဖတ်ကြည်မိသည်။ တွေ့ခဲ့သလား မတွေ့ခဲ့သလား မပြောတတ်။ သို့သော်လည်း ရေကူးနည်းရှာသလိုသာဖြစ်မည်မှန်း သိပြီးသားဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်က အလုပ်သစ်အပေါ် ထိုကဲ့သို့ မပြတ်မသား ဖြစ်တတ်ရုံမက မိမိကျွမ်းကျင်သော အလုပ်ကို သူစိမ်းရှေ့တွင် လုပ်ပြဖို့လည်း အမြဲတမ်း ခက်တတ်သည်။ မရလည်း ထားလိုက်နော်ဟု လာပြောလျင် ကိုယ်တတ်ကျွမ်းသောအလုပ်ကို ပို၍ မှားမှားယွင်းယွင်း လုပ်မိတတ်သည်။ အလုပ်သစ်တခုဆိုလျင်တော့ မျက်စိမျက်နှာလည်းပျက် ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိလည်း ဖြစ်သွားသည်။ ကျွန်တော် အမြဲကံကောင်းသူ တယောက်ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော့်ဘေးတွင် မည်သည့်အရာကိုမဆို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ပြတ်ပြတ်သားသား လုပ်တတ်သော သူငယ်ချင်းများ အမြဲရှိသည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော် ထိုခြင်ထောင်ဝိုင်းကြီးကို မခေါက်တတ်တော့ဘူးဟု ပြောသည့်အခါ သူတို့ထဲက ဒါလေးများဟု ဆိုကာ တယောက်ယောက်ကတော့ ဝင်လုပ်ပေးတော့သည်။ မဟာဘုတ်ဗေဒင်အရ အင်္ဂါသိုက်ဖွား ကြာသပတေး အဓိပတိဖြစ်သောကြောင့်လား မသိ။ များသောအားဖြင့် ကျွန်တော့်ဘေးတွင် ရှိသော သူများသည် ကျွန်တော့်ကို ဆရာတင်ထားသူများသာ ဖြစ်နေတတ်သည်။

တောင်ကုန်းဟု ပြောလိုက်တော့ စိတ်က စနိုးစနောင့်ဖြစ်သွားသည်။ တောင်ထိပ်ဟု ပြောရမည်လား တချက်တွေးသေးသည်။ ပိုဆိုးကုန်မလားဆိုသည့် ကြောင့်ကြစိတ်က ဝင်လာပြန်သည်။ အကြောင်းမှာ ဗမာစကားကို ပြောသည့်အခါ၌ လိင်ကိစ္စနှင့် ဆက်နွယ်နေသည့် အသုံးအနှုန်းများကို ရှောင်ကြဉ်၍ ပြောကြသည့် ယဉ်ကျေးမှုတခု ထွန်းကားနေသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ လိင်ကိစ္စနှင့် အတော်ကလေး နီးစပ်လျင် မည်သူမဆို ထိုအသုံးအနှုန်းကို မိန့်ခွန်း၊ အစည်းအဝေး၊ သင်ကြားခြင်း၊ စကားဝိုင်းတွင် အားလုံးက သတိထားပြီး ရှောင်ရှားကာပြောသည်။ သိပ်မနီးစပ်သည့် စကားလုံးကိုပင် အရေးကြီးသည့် ပြောရေးဆိုရာကိစ္စများ၌ တမင်ရှောင်ပြီး ပြောရသည်။ ထိုစကားမျိုးကို ဥပမာပေးမည်ဟု စဉ်းစားလိုက်သေးသည်။ စကားလုံးများက ထွက်မလာ။ စာမကြည့်လာသည့်နေမှ အကြောက်ရဆုံးဆရာက စာမေးလိုက်သလို ဖြစ်နေသည်။ ကျွန်တော်မှာ တသက်လုံး ဗမာစကားသာ ပြောလာခဲ့သဖြင့် ဗမာစကားကို အကုန်နီးပါး တတ်ပါသည်။ သို့သော် အခုမူ အရေးရယ် အကြောင်းရယ်ဆိုလျင် ယောင်နနဖြစ်လေ့ရှိသည့် အကျင့်ကြောင့် ဥပမာပေးဖို့ စကားလုံး ရှာမရဖြစ်နေသည်။ ထို့ကြောင့် အထက်ပါ စနိုးစနောင့်ဖြစ်မိသော စကားလုံးမှစ၍ အခြားသော စကားလုံးများကို ဤစာဖတ်မိသည့်သူများ ထိုစကားလုံး အမျိုးအစားများကို သိမည်ဟု ထင်ပါသည်။ ကျွန်တော်ပြောလိုက်မှ ဆိုးသွားလျင်တော့ တောင်းပန်ပါ၏။ သို့ငြားလည်း ကာတစ်ဆိုသော စကားကို အခုအချိန်တွင် မည်သူမှ မပြောဆိုတော့မှုကို ထောက်ခြင်းအားဖြင့် ကာလရွေ့လျောမှုက အလေးထားရသော သတ်မှတ်ချက်များကို ပြောင်းလဲပေးနိုင်၍လား မဆိုတတ်။ ထို လိင်ကိစ္စနှင့် စပ်နွယ်သော စကားလုံးမျိုးကို ရှောင်ရှားနေရဆဲ ပုဂ္ဂိုလ်များ ရှိနေချိန်တွင် ထိုကိစ္စကိုမှ နှိုက်နှိုက်ချွတ်ချွတ်ပြောသည့်သူများ ပေါ်လာ၏။

သတို့သား သကောင့်သားဒီမောင်နှင့် သတို့သမီး မအဝှာဟိုဒင်းတို့နှစ်ဦးသည် လက်ထပ်စာချုပ်၏ မိမိတို့နှင့် သက်ဆိုင်သော ကွက်လပ်များတွင် မှတ်ပုံတင်ထဲပါသည့် မိမိတို့၏ နာမည်အစစ်ကို သေချာကူးချပြီး၊ မှတ်ပုံတင်နံပါတ်၊ အလုပ်အကိုင်နှင့် ကိုးကွယ်သည့်ဘာသာတို့ကို သေချာစွာရေးချလိုက်သည်။ ထို့နောက် အတူပါလာသည့် သတို့သားဘက်မှ အသိသက်သေနှင့် သတို့သမီးဘက်မှ အသိသက်သေတို့ဆီ တလှည့်စီ ပေးလိုက်ပြီး နာမည်စသည့်အပြည့်အစုံများကို ဖြည့်စေ၍ လက်မှတ်ထိုးစေသည်။ ထိုသူများမှတဆင့် နှစ်ဖက်မိဘများထံသို့ လက်မှတ်ထိုးရန် တလှည့်စီ ကမ်းပေးလိုက်ပြန်သည်။ အားလုံး မိမိတို့မှတ်ပုံတင်တွင်ပါသော နာမည်များ၊ မှတ်ပုံတင်များ၊ အလုပ်အကိုင်များ၊ ကိုးကွယ်သည့် ဘာသာများကို သေချာစွာထည့်ရေးပြီး မိမိတို့ထိုးမြဲလက်မှတ်ကို ထိုးပြီးနောက် သတို့သားနှင့် သတို့သမီးထံ ပြန်ကမ်းပေးလိုက်သည်။ သတို့သားနှင့် သတို့သမီးက လက်မှတ်နှင့် ဖြည့်စွက်ရမည့် အချက်များ ချွင်းချက်မရှိ ပြည့်စုံနေပြီဖြစ်သော စာချုပ်အား သေချာစေရန်အတွက် နှစ်ခေါက်မျှ ဖတ်ရှုသည်။ အားလုံး မှန်ကန်သည်ကို တွေ့ရသဖြင့် ထိုစာချုပ်အား တရားသူကြီးထံ ကမ်းလိုက်၏။ တရားသူကြီးဆိုသူကလည်း ထိုစာချုပ်ကို မှန်ကန်မှုရှိ မရှိ သေချာလိုသဖြင့် သတို့သား၏နာမည်၊ သတို့သမီး၏နာမည်များမှစ၍ လက်မှတ်ထိုးထားသူအားလုံး၏ အသေးစိတ်အချက်အလက်များကို ဖတ်ပြရင်း မေး၏။ တရားသူကြီးက သတို့သားနှင့် သတို့သမီးတို့ လက်မှတ်မထိုးခင်ကပင် ကျမ်းကျိန်ပြီးဖြစ်သော်လည်း မေးမြန်းရမည့် မေးခွန်းအချို့ကို မေးမြန်းလေသည်။ နိုင်ငံတကာက သတ်မှတ်ထားသည့် ဥပဒေ၊ ဤနိုင်ငံက သတ်မှတ်ထားသည့် ဥပဒေ၊ ဘာသာရေးက ချမှတ်ထားသည့် ဥပဒေ၊ ကန့်ကွက်ရန်ရှိသည့် ဥပဒေစသည့် သက်ဆိုင်ရာဥပဒေများဖြင့် မေးမြန်းပြီးနောက် တရားသူကြီးက ဘေးနားချထားသော ဘောလ်ပင်ကို ကောက်ကိုင်ကာ စာချုပ်ပေါ် လက်မှတ်ထိုးလိုက်သည်။