၀ိပၸယုတၱပစၥေယာ

၀ိပၸယုတၱပစၥေယာ ဆိုတာ ကင္းၿပီးေတာ့ ေက်းဇူးျပဳတာ။ မသက္ဆုိင္တဲ့ အေနအထားကေန ေက်းဇူးျပဳတာ။ သက္ဆုိင္လားဆုိေတာ့ မသက္ဆုိင္ဘူး။ ေက်းဇူးမျပဳဘူးလားဆုိေတာ့ ေက်းဇူးျပဳတယ္။ မသင့္တင့္တဲ့ အျမင္အာ႐ံုတစ္ခုကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေတြ႕ျမင္လုိက္ရတယ္။ အဲဒီ အာ႐ံုေၾကာင့္ ေလာဘျဖစ္တယ္။ ေဒါသျဖစ္တယ္။ အဲဒီအာ႐ံုက ကုိယ္နဲ႔ ဆုိင္ေနသလား ကုိယ္နဲ႔ ပတ္သက္ေနသလားဆုိျပန္ေတာ့ မဆုိင္ မပတ္သက္ဘူး။ ဒီ ေလာဘ ေဒါသေတြ ျဖစ္တယ္။ ေလာဘေၾကာင့္ ႐ုပ္ေတြ ေျပာင္းတယ္။ ေဒါသေၾကာင့္ ႐ုပ္ေတြ ေျပာင္းတယ္။ နာမ္ဟာ နာမ္။ (စိတ္ ဆုိတာ စိတ္ ႐ုပ္မဟုတ္ဘူး) အဲဒီနာမ္က ဒီ႐ုပ္ကုိ လာၿပီး ေထာက္ပံ့ေနတယ္။ အာဟာရပစၥေယာမွာ ေရးျပဖူးတယ္။ ပဋိသေႏၶေနပံုေလး။ ကံအာဟာရေၾကာင့္ ႐ုပ္ေတြျဖစ္တယ္။ ကမၼဇ႐ုပ္ေခၚတဲ့ ကံေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္ေတြ ေပၚေနတယ္။ တူလား။ မတူဘူးေလ။ ကံဆုိတာ နာမ္တရား။ ျဖစ္ေနတာေတြက ႐ုပ္။ အဲလုိ မဆုိင္ေပမယ့္ ေထာက္ပံ့ေနတာကုိ ၀ိပၸယုတၱပစၥေယာ လုိ႔ေခၚပါတယ္။ ဆုိၾကပါစုိ႔ရဲ႕၊ ဟင္းတစ္ခြက္ခ်က္လုိက္တယ္။ နည္းနည္းျမည္းၾကည့္တယ္။ မပါတဲ့ အရသာကုိ သိတယ္။ အစပ္လုိေသးသဟ၊ အငန္လုိေသးသဟ။ အစပ္ဟာ အစပ္ပဲ။ အငန္ဟာ အငန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အတူတူေလး ျဖစ္ေနမွ ဟင္အရသာ စံုတယ္။ ေရာလည္း မေရာဘူး။ အတူတူလည္းျဖစ္တယ္။ ၀ိပၸယုတၱပစၥေယာ ဆုိတာ ဒါပါပဲ။ ပုေရဇာတမွာ ေျပာခဲ့တာေလး ရွိတယ္။ အျမင္ခံ ရွိတယ္။ ျမင္ႏုိင္တဲ့ မ်က္လံုးအၾကည္ဓာတ္ရွိတယ္။ လံုေလာက္တဲ့ အလင္းေရာင္ အေထာက္အပံ့ရွိတယ္။ ၾကည့္တယ္။ အဲဒီ အားလံုးေပါင္းလုိက္ေတာ့ ျမင္ျခင္းဆုိတဲ့ စိတ္ျဖစ္ေပၚတယ္။ ဆုိင္လား။ မဆုိင္ဘူး။ မဆုိင္ဘူးလား။ ဆုိင္တယ္။ ဒါဟာ ၀ိပၸယုတၱပစၥေယာ။ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကုိ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ရည္းစားစကားလုိက္ေျပာတယ္။ ေကာင္မေလးက ရွက္ၿပီး ေကာင္ေလးကုိ ပါး႐ုိက္လုိက္တယ္။ “ျဖန္း” စိတ္က ေထာင္းခနဲ ေဒါသထြက္သြားတယ္။ ရွက္သြားတယ္။ ျဖစ္သြားတာက ႐ုပ္။ ေဒါသထြက္ ရွက္တာက နာမ္။ အဲလုိ ေဒါသထြက္တဲ့အခါ ႐ုပ္ေတြ ေျပာင္းသြားတာ ၀ိပၸယုတၱပစၥေယာပါတ့ဲ။
(ပ႒ာန္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ပုိင္း မႏုိင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ အကယ္၍ မွားေနတာေတြ ပါခဲ့ရင္ ျပင္ေပးေတာ္မူၾကပါ။)