သစၥကေနာက္ဆက္တြဲ

သစၥကဟာ အထံုျဖစ္႐ံုေလာက္သာ တရားနာခဲ့ရတဲ့ အက်ိဳးေၾကာင့္ ေနာင္ သာသနာႏွစ္ (၂၀၀) မွာ သီဟုိဠ္ကၽြန္းမွာ အမတ္သားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး အထံုေၾကာင့္ သာသနာ့ေဘာင္ထဲ ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ပိဋကစာေပကုိ တစ္လံုးမက်န္ေအာင္ သြားေရာက္ သင္ယူၿပီးေနာက္ ဥပဇၩာယ္ဆရာကုိ လာျပန္ကန္ေတာ့ပါတယ္။ ဥပဇၩာယ္ဆရာက တစ္ခ်ိန္က သစၥကျဖစ္ခဲ့ဖူးၿပီး ဒီအခ်ိန္မွာ ကာလဗုဒၶရကၡတမည္တဲ့ ရဟန္းကုိ စကားလက္ခံ မေျပာပါဘူး။ ကာဠဗုဒၶရကၡတက ၀မ္းနည္းစြာနဲ႔ မနက္လင္းေတာ့ ဆရာ့ကုိ သြားကန္ေတာ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ သူ႔ကုိ စကားမေျပာသလဲလုိ႔လည္း ေမးပါတယ္။
“ကာဠဗုဒၶရကၡတ၊ မင္းက စာတတ္တာနဲ႔ ရဟန္းကိစၥၿပီးၿပီလုိ႔ ထင္ေနတာလား”
“တပည့္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ ဘုရား”
“မင္းသင္ထားတဲ့အတုိင္း က်င့္ရမွာေပါ့ကြာ”
အဲဒီလုိနဲ႔ သစၥကပရဗုိဇ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးသူ ကာဠဗုဒၶရကၡတိရဟန္းဟာ တရားကိုက်င့္ႀကံလုိက္ေတာ့ ခဏတြင္းခ်င္းမွာ ရဟႏၲာျဖစ္သြားပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကာဠဗုဒၶရကၡတေနတဲ့ ႏုိင္ငံဟာ တိႆမင္းစုိးစံေနတဲ့ ႏုိင္ငံျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔အမတ္ရဲ႕ သားရဟန္းကုိ သူသိပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အကယ္၍ ကာဠဗုဒၶရကၡိတရဟန္း တရားေဟာခဲ့ရင္ သူ႔ကုိ အေၾကာင္းၾကားပါလုိ႔ ေစတိယေတာင္ရ႕ဲ လိုဏ္ဂူတစ္ခုမွာ ဥပုသ္ေစာင့္ရင္း ရဟန္းအခ်ိဳ႕ကုိ မွာထားပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္မွာ ကာဠဗုဒၶရကၡိတကုိ တစ္ရက္မွာ ဆြမ္းတစ္နပ္ကို တစ္ထုိင္တည္းသာဘုဥ္းေပးျခင္းျပဳတဲ့ ဓုတင္ေဆာင္ရဟန္းက “ဒီေန႔ တရားပြဲေန႔ပါဘုရား”လုိ႔ ေလွ်ာက္တယ္။ ဒါဆုိ ငါတရားေဟာမယ္။ ငါ့ရွင္တုိ႔ တရားေဟာဖုိ႔ ထုိင္ရာအင္းပ်ဥ္ကုိ ယူခ့ဲ”လုိ႔ မွာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ရဟန္းငယ္တစ္ပါးက တိႆဘုရင္ကုိ ကာဠဗုဒၶရကၡိတ တရားေဟာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း တိႆဘုရင္ကုိ သြားေျပာတယ္။

တရားနိဒါန္းမဆံုးခင္မွာ ဘုရင္ေရာက္လာၿပီး အရပ္သားအသြင္နဲ႔ ေဘးတစ္ေနရာမွာ ရပ္ၿပီး တရားကုိ နာယူပါတယ္။ တရားပြဲဆံုးသြားေတာ့ ကာဠဗုဒၶရကၡိတက ရွင္ဘုရင္ကုိ လွမ္းေတြ႕လုိက္တယ္။
“အရွင္မင္းႀကီးလည္း တရားလာနာတာလား”
“တင္ပါ”
“ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္လာတာလဲ”
“တရားနိဒါန္း မဆံုးခင္ေလး ေရာက္လာပါတယ္ဘုရား”
“ငါေဟာလုိက္တဲ့ တရားကို မွတ္မိလုိက္ပါသလား”
“အရွင္ဘုရားေဟာလုိက္တဲ့ တရားကုိ တပည့္ေတာ္မီတဲ့ေနရာကေန စၿပီး တစ္လံုးမက်န္ေအာင္ မွတ္မိပါတယ္ဘုရား၊ ေမးၾကည့္ပါဘုရား၊ အကယ္၍ တစ္လံုးတစ္ပါဒေလာက္ကုိ တပည့္ေတာ္ ေမ့ေနရင္ ေဟာဒီေျမႀကီး ႀကိမ္တစ္ေထာက္စာေလာက္မွ် တပည့္ေတာ္ မပုိင္ဆုိင္ႏုိင္ပါေစသတည္းလုိ႔ က်ိန္ရဲပါတယ္ဘုရား”
“ေကာင္းပါေလ့ တကာေတာ္မင္းျမတ္”
အဲဒီအခ်ိန္ ကာဠဗုဒၶရကၡိတေဟာလုိက္တဲ့ တရားက ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္ေတြကုိ ခ်ီးမႊမ္းတဲ့ ကာဠာရာမသုတ္ျဖစ္ပါတယ္။
“ဘုရားရွင္ရ႕ဲ ဂုဏ္ေတာ္က ဒီေလာက္ေလးပဲလားဘုရား”
တိႆဘုရင္က ေမးၿပီ။
“ဥပမာနဲ႔ ေျဖမယ္ တကာေတာ္။ လယ္ပယ္ သံုးပယ္ေလာက္ က်ယ္တဲ့ သလင္းတစ္ခုကုိလုပ္၊ စပါးကုိ အဲဒီ သလင္းထဲစပါးကုိ ပံုလုိက္၊ အဲဒီ စပါးပံုနဲ႔ စပါးႏွံတစ္ႏွံထဲက စပါးေတြ ဘယ္က မ်ားမယ္ထင္လဲ မင္းႀကီး”
“အပံုႀကီးကြာပါတယ္ဘုရား”
“ၿပီးေတာ့ မင္းႀကီး၊ ဂဂၤါျမစ္ေရႏွင့္ အပ္နဖားထဲက ေရ ဘယ္က ပုိမ်ားသလဲ မင္းႀကီး”
“အဲဒါလည္း အပံုႀကီးကြာပါတယ္ဘုရား၊ ဥပမာ ထပ္ေပးပါဦးဘုရား”
“ပ်ံလႊားငွက္ပ်ံႏုိင္တဲ့ အေနအထားနဲ႔ ေကာင္းကင္က ဘယ္က ပုိက်ယ္သလဲ မင္းႀကီး”
“အကြာႀကီး ကြာပါတယ္ဘုရား”
“ငါေဟာတဲ့ တရားက စပါးႏွံတစ္ႏွံစာေလာက္၊ အပ္နဖားထဲက ေရေလာက္၊ ပ်ံလႊားငွက္ပ်ံႏုိင္တဲ့ ေကာင္းကင္စာေလာက္ပဲရွိပါေသးတယ္၊ ဘုရားဂုဏ္ကေတာ့ စပါးပံုေလာက္၊ ဂဂၤါျမစ္ေရေလာက္၊ အေျပာက်ယ္တဲ့ ေကာင္းကင္ေလာက္ရွိပါတယ္ မင္းႀကီး”
“အဲေလာက္ေတာင္လားဘုရား၊ တပည့္ေတာ္မွာ အရွင္ဘုရားကုိ တစ္စံုတစ္ခုလႉဒါန္းခ်င္ေပမယ့္ တပည့္ေတာ္ ဘာလႉရမလဲ မသိဘူးဘုရား၊ အဲဒီေတာ့ ေဟာဒီ တပည့္ေတာ္ရ႕ဲ ႏုိင္ငံကုိပဲ အလႉခံေတာ္မူပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တတ္ႏုိင္တဲ့ အဆင္းရဲဆံုး အလႉပါဘုရား”
“မင္းႀကီး သင္ဟာ ငါ့ကုိ တုိင္းျပည္ကုိ လႉခဲ့ေလၿပီ၊ သင္မင္းႀကီးအား တုိင္းျပည္ကုိ ျပန္စြန္႔ပါတယ္။ တရားနဲ႔ အညီအုပ္ခ်ဳပ္ေနရစ္ပါ”
ဆုိၿပီး ကာဠဗုဒၶရကၡိတက ရွင္ဘုရင္ကုိ သဒၶါတရား ပုိခုိင္မာေအာင္ တရားေဟာပါတယ္။