“ဟာ ဘုရားက မေန႔ကမွ တစ္ဆူပြင့္ၿပီးတာ။ ဒီေန႔ေနာက္တစ္ဆူထပ္ပြင့္ ျပန္ၿပီလား ဘုရားက ခဏခဏပြင့္ေနတာပဲ”
ဟုတ္တာေပါ့။ ကာလနဂါးအတြက္ေတာ့ သိပ္ဟုတ္တာေပါ့။ သူက ဘုရားတစ္ဆူနဲ႔ တစ္ဆူၾကားကာလတစ္ခုလံုးအိပ္တဲ့နဂါးပဲ။ တကယ္တမ္းဒီဘုရားနဲ႔ ေရွ႕ဘုရားအၾကား အႏၲရကပ္တစ္ကပ္ေတာင္ၾကာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူေျပာသလုိ ဘုရားခဏခဏပြင့္တာမဟုတ္ပါဘူး။ အေလာင္းေတာ္သိဒၶတၳဟာဆုိရင္ ေတာထြက္ၿပီး အာဠာရရေသ့ဆီမွာ ပညာဆည္းပူးၿပီးက်င့္တယ္။ ဥဒကရေသ့ဆီမွာ ပညာဆည္းပူးၿပီးက်င့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အထက္ရေသ့ႏွစ္ပါးရဲ႕အက်င့္ဟာ မအုိရာ မနာရာ မေသရာျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ကုိ ေရာက္ေစတတ္တဲ့အက်င့္မဟုတ္ဘူးဆုိတာသိတဲ့ အေလာင္းေတာ္ ဟာ သူတုိ႔ကုိ ခြာခဲ့ၿပီး တကုိယ္ေတာ္က်င့္ပါတယ္။ ၿခိဳးၿခိဳးၿခံၿခံက်င့္ေလေတာ့ ေသြးသားမ်ားေျခာက္ခမ္းၿပီး လက္နဲ႔အသားကုိသပ္ၾကည့္ရင္ေတာင္ ေမြးညင္းေတြ ကၽြတ္ၿပီးပါလာပါတယ္။ အဲတုန္းက ပါရမီႏုတဲ့နတ္မ်ား အမ်ိဳးမ်ိဳးကဲ့ရ႕ဲ ၾကေသးတယ္။ တစ္ေန႔အေလာင္းေတာ္ထုိင္ေနရင္း လဲက်သြားပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔နတ္က သုေဒၶါဒနကုိသြားၿပီး သင့္သားဘုရားမျဖစ္ဘဲ ေသၿပီလုိ႔ သြားေျပာၾကေသးတယ္။ နတ္တပါးကလာၿပီး အစားအစာကုိ ပံုမွန္ျပန္စားခုိင္းပါတယ္။ ပံုမွန္မစားရင္ ေမြးညင္းေပါက္္မွတစ္ဆင့္ နတ္သုဒၶါကုိထည့္သြင္းရပါလိမ့္မယ္လုိ႔လာေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အေလာင္းေတာ္က အစားအစာကုိပံုမွန္ျပန္စားပါတယ္။ ဒီမွာ အေလာင္းေတာ္နဲ႔အတူေတာလုိက္ထြက္လာတဲ့ ေကာ႑ညနဲ႔အေပါင္းပါ ငါးေယာက္ဟာ အေလာင္းေတာ္ကုိလမ္းခြဲသြားပါတယ္။ ဒါက အေလာင္းေတာ္တုိင္းရ႕ဲ ထံုးစံတစ္ခုပါ။ ေနာက္ေနာင္ ပဥၥ၀ဂၢီအမည္ရလာမည့္ ေကာ႑ညနဲ႔အေပါင္းပါ ငါးေယာက္ထြက္သြားၿပီး ၁၅ ရက္အၾကာျဖစ္တဲ့ ကဆုန္လဆန္း ၁၄ ရက္ညမွာ အေလာင္းေတာ္ဟာ အိပ္မက္မက္ပါတယ္။ အိပ္မက္က
၁။ ေျမျပင္ကုိအိပ္ရာ ဟိမ၀ႏၲာကုိ ေခါင္းအံုးလုပ္ၿပီးအိပ္ရတာ။
၂။ တိရိယာျမက္ေတြ ေကာင္းကင္ေပၚအထိထုိးတက္တာ။
၃။ ဦးေခါင္းနက္ၿပီးအသားျဖဴတဲ့ပုိးေကာင္မ်ား ကုိယ္ေပၚအျပည့္တြားတက္တာ။
၄။ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ ငွက္ေလးမ်ိဳး ပ်ံလာၿပီးေျခရင္းမွာ ၀ပ္တြားတာ။
၅။ မစင္ပံုႀကီးေပၚလမ္းေလွ်ာက္ရေပမယ့္ မစင္လံုး၀မေပက်ံတာ။
အိပ္မက္ ငါးခုကုိ အိပ္မက္မက္ပါတယ္။
ခါတုိင္းဆုိ ဖခင္ကုိျဖစ္ျဖစ္ မိေထြးကိုျဖစ္ေျပာၿပၿပီး နိမိတ္ဖတ္ခုိင္းမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ခုေတာ့ ကုိယ္ေတာ္တစ္ပါးတည္းဆုိေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ပဲ နိမိတ္ဖတ္လုိက္တယ္။ ဒါဘုရားျဖစ္မယ့္နိမိတ္ပဲေပါ့။
ေအာ္..။ အေလာင္းေတာ္ ဒုကၠစရိယာက်င့္တာက ဥ႐ုေ၀လေတာအုပ္နားမွာပါ။ ေနရဥၥရာျမစ္နဲ႔နီးတယ္။ ေသနာနီ ရြာနဲ႔နီးတယ္။ အဲဒီေသနာနီရြာမွာ သုဇာတာဆုိတဲ့ သူေဌးသမီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူက သူေဌးတစ္ေယာက္နဲ႔အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သားေယာက်ာ္းေလးလုိခ်င္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က သားေယာက်ားမရွိရင္ ဘ႑ာေတြကုိ ဘုရင္သိမ္းတဲ့ထုံးစံရွိေလေတာ့ သုဇာတာဟာ သားေယာက်ား္ရခ်င္တာနဲ႔ ေတာအုပ္အနီးက ေညာင္ပင္တစ္ပင္မွာ သားဆုပန္ထားတယ္။ ဆုပန္တဲ့အတုိင္း သားေယာက်ားေလးဖြား ျမင္တယ္။ ဒီေတာ့သူမက ေက်းဇူးတင္တဲ့အေနနဲ႔ တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ ႏို႔ထမင္းအၿမဲခ်က္ကပ္တယ္။ အဲဒီေန႔က ကဆုန္လျပည့္ေန႔။ အေလာင္းေတာ္က အဲဒီေညာင္ပင္ေအာက္မွာ ထုိင္ေနတဲ့ေန႔။ သုဇာတာ ႏုိ႔ထမင္းခ်က္တဲ့ေန႔။
ႏုိ႔ထမင္းခ်က္ေတာ့ ထူးဆန္းတာေတြျဖစ္တယ္။ လက္ယာရစ္ေပြတာ။ မီးခုိးမီးလွ်ံ အထက္ကိုမတက္တာစသျဖင့္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ ထူးဆန္းလို႔ ပုဏၰာကုိသြားၾကည့္ခုိင္းတယ္။ ပုဏၰာက အေလာင္းေတာ္ကုိသြားေတြ႕တယ္။ ဒီအေၾကာင္းကုိ သခင္မကုိျပန္ေျပာတယ္။ သုဇာတာမွာ ၀မး္သာလုိ႔။ ႐ုကၡစုိးကုိယ္ထင္ျပတယ္ထင္လုိ႔။
အဲဒီေန႔မွာ ေတာထြက္စဥ္က ဃဋိကာရျဗဟၼာလာေရာက္ကပ္လႉထားတဲ့ သပိတ္အလုိလုိေပ်ာက္ပါတယ္။ သူေဌးသမီးက ေရြခြက္နဲ႔ ဃနာႏုိ႔ဆြမး္ကိုလာကပ္ေတာ့ ေရႊခြက္ကုိပါတစ္ခါတည္းကပ္ခဲ့ပါတယ္။ အေလာင္းေတာ္က ေရႊခြက္ကုိလက္ခံၿပီး ေနရဥၥရာမွာ ေရခ်ိဳးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆြမ္းကုိ ၄၉ လုပ္စားတယ္။ ေနာက္ ေရႊခြက္ကုိ ကုိင္ၿပီး အဓိ႒ာန္လုိက္တယ္။ တကယ္လုိ႔ ဒီေန႔ဘုရားျဖစ္ရင္ ဤေရႊခြက္သည္ အထက္သုိ႔ဆန္တက္ပါေစသားလုိ႔။ အဲလုိအဓိ႒ာန္ၿပီးေရႊခြက္ကိုေမွ်ာေတာ့ ေရႊခုိက္ဟာ အထက္ကုိဆန္တက္သြားပါတယ္။ လက္ရာရစ္ၿပီး ၀ဲဇလုပ္ထဲျမဳပ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကာလနဂါးရဲ႕ ဗိမာန္ဆီက ေရွးေရွးဘုရားတုိ႔ရ႕ဲ ေရႊခြက္နားသြားၿပီး ထိပါတယ္။ ထိေတာ့ အသံထြက္လာတယ္။ အသံထြက္လာေတာ့ ကာလနဂါးက ႏုိးသြားတယ္။ ဒီေတာ့ သူက
“ဟာ ဘုရားက မေန႔ကမွ တစ္ဆူပြင့္ၿပီးတာ။ ဒီေန႔ေနာက္တစ္ဆူထပ္ပြင့္ ျပန္ၿပီလား ဘုရားက ခဏခဏပြင့္ေနတာပဲ”
